Λυδίας τῆς Πορφυροπώλιδος
Λυδία, τῆς πορφυρᾶς μετάξης ἡ θεραπαινίς.
Ἡ τήν φιλοξενία τοῦ Παύλου ἀναλαβοῦσα.
Ἡ Κυρία, ἡ ἀνοίξασα τόν κάλυκα τῆς θαλπωρῆς,
γιά νά περάσει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ στή γῆ τῶν Εὐρωπαίων.
Πορφυροῦν τριαντάφυλλο ὁ Λόγος κυλάει στά κρυστάλλινα
νερά τοῦ Ζυγάκτου κι ἡ Λυδία χριστιανή καταγράφεται.
Τό Δωδεκάθεο τοῦ Ὀλύμπου κρημνίζεται στῶν Μακεδόνων
τή στερεά γῆ, ὅπου στηρίζεται ἡ γῆ τῶν Ἰβήρων.
Κι ὁ θεσπέσιος τοῦ Αἰγαίου ὁ βόγγος ὥς τά κράσπεδα φτάνει
συμμαχώντας στόν ὕμνο τῆς καινούργιας θρησκείας.
Παλμός στόν ὑδάτινο ὄγκο, τραγούδι ἀλμυρό τῆς θαλάσσης
νά ὑψώνεται στίς πλαγιές τῶν βουνῶν τῆς Εὐρώπης
μεταλλάσσοντας τήν ὑπερφίαλη γνώση σέ λόγο ὑπέρβασης.
Τόν ἦχο τόν πρωτάκουστο τόν ἅρπαξαν οἱ ἄνεμοι
πάνω ἀπ' τή στέππα τοῦ βορρᾶ σκορπίζοντας
τή γλυκυτάτη του μολπή ἕως τούς παγετῶνες.
Νικημένες οἱ ἀτέλειωτες νύχτες χειμώνων μακρόσυρτων
νά φέγγει κερί καθαρό στά χέρια εὐλαβῶν ἱερέων,
κι ὁ λόγος ψαλμός καί κοντάκιο.
Μέσα στό χιόνι ὁ σπόρος τοῦ Λόγου ἀκμάζει.
Ποταμοί τῆς γηρασμένης Ἠπείρου παφλάζουν στό ἄκουσμα
τοῦ καινούργιου ὁράματος, πού διαπερνᾶ τούς σκληρούς
παγετῶνες τῶν βορείων γειτόνων.
Ὀροσειρές χιονισμένες σκιρτοῦν καί κομίζουν μηνύματα.
Ξυπνοῦν χαραυγές πού ροδίζουν πάνω ἀπό χιόνια αἰώνων.
Κι οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης ἐξέρχονται ἔκθαμβοι ἔξω ἀπό
δώματα, κάτω ἀφήνοντας πελέκεις καί ἔχθρες,
ὥσπου κάποτε ἀντιστρόφως ἐπρόβαλε ὁ φανατισμένος ἀχός
τῆς ἱερᾶς τοῦ Μεσαίωνα ἐξέτασης. Ὅμως ὁ Λόγος σεισμός,
πού ἀνατρέπει τή λογική τῶν σπηλαίων, τῶν ἀριθμῶν τήν
σαφήνεια, τοῦ ὀρθολογισμοῦ τήν ἐγκόσμια ἀσφάλεια.
Κι ὁ ἥλιος μεσούρανος ἢ πλαγιασμένος νά λειώνει τούς πάγους,
καθώς μέ τό λόγο τοῦ Παύλου συμπλέει
τῶν Ἑλλήνων ὁ πάνσεπτος λόγος. Τό ἔλλογο ἄκουσμα ἐνδύει τό
ὑπέρλογο θαῦμα κι ὁ Ἰησοῦ καθορᾶται ὡς ὁ ἄφθιτος φθόγγος.
Καί ὁ ἦχος θραύει τήν κρούστα τῆς ἄγνοιας ἕως ὅτου ἠχῆσαν
τῆς Ὀρθοδοξίας τά σήμαντρα στοῦ Βυζαντίου τήν ἔνδοξη
Πόλη!
Εὐαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου
Πηγή: Ἐπί τά ὄρη τῶν ἀρωμάτων, Ποιητικό συναξάρι, Εὐαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου, «Ἀκρίτας», σελ. 69-70.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου