Τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀγάπη
Ἄν θά μιλοῦσα ἀνθρώπων κι ἀγγέλων τή λαλιά,
κι ἄν τῆς σοφίας ἔπαιρνα τ' ἄπαρτα ὀχυρά,
κι ἄν δύναμη ἀποκτοῦσα τά ὄρη νά κινῶ,
κενός κι ἀχρεῖος δίχως ἀγάπη εἶμαι, θαρρῶ.
Ὦ τοῦ Θεοῦ μου ἀγάπη, στόν ἥλιο σέ θωρῶ,
στό ἄρωμα τῶν ρόδων, στό γέλιο τῶν παιδιῶν.
Ὦ τοῦ Θεοῦ μου Ἀγάπη - τό αἷμα ἀπ' τό Σταυρό! -
δίδαξε καί σέ μένα πῶς πρέπει ν' ἀγαπῶ.
Ὤ! Ἀγάπη, Ἀγάπη, Ἀγάπη!
ποτάμι ἀπό αἷμα καί δάκρυ,
τό νάμα ἀπ' τό Σταυρό.
Ἀγάπη, Ἀγάπη, Ἀγάπη!
στ' ἀνθρώπου τά χέρια διαμάντι,
τό δῶρο τοῦ Θεοῦ γιά τούς θνητούς.
Μακρόθυμη, χρηστή, ἡ ἀγάπη «οὐ ζηλοῖ»,
δέν ἔχει περηφάνεια καί δέν ἀσχημονεῖ.
Δέν θέλει τά δικά της, δέν παροξύνεται,
ποτέ κακό ἡ ἀγάπη δέν συλλογίζεται.
Συγχαίρει στήν ἀλήθεια, στό ἄδικο πονεῖ,
μέ τήν ἐλπίδα πάντα καί μέ τήν πίστη ζεῖ.
Τοῦ ἀδελφοῦ σκεπάζει τά λάθη εὐγενικά
κι ὅλα τά ὑπομένει ἡ ἀγάπη μέ χαρά.
Ὤ! Ἀγάπη...
Δέσποινα Δαμιανίδου - Φοίβη Μυτιληναίου
Πηγή: Πνευματικές Ὠδές β', «Χριστιανική Ἐλπίς», σελ. 117-118.