Νύχτα Χριστουγεννιάτικη - Γεώργιος Δροσίνης

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
λυγοῦν τὰ πόδια
καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους
τ᾿ ἄδολα βώδια.

Κι᾿ ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς τ᾿ ἀπόβαθα,
Χριστὸς γεννιέται!

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες
στὴ γῆ σταλμένες.

Κι᾿ ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ᾿ ἀγγέλων στόματα
στὸ σκόρπιο ἀέρα,
τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα
μὲ τὴ φλογέρα.

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
- ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; -
τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα
λάμπει τ᾿ ἀστέρι.

Κι᾿ ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ᾿ στ᾿ ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα
καὶ δὲν τὸ χάσει
σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθῶντας το
μπορεῖ νὰ φτάσει.

Γεώργιος Δροσίνης 

 Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/

Ἀπὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια» - Γεώργιος Δροσίνης

Ἀπὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια»

Ὦ θαλασσοθεμέλιωτα καὶ ἡλιόσκεπα παλάτια,

Χτισμένα ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς θερινῆς βραδιᾶς,

«Δὲν θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλάνο ψήλωμα

σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο

ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο,

μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν᾿ ἀνεβαίνω.

Δὲν θέλω τοῦ γιαλοῦ τὸ λαμποφέγγισμα

ποὺ δείχνεται ἄσπρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη

θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου

κι ἂς εἶμαι ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι».

Γεώργιος Δροσίνης 

Πηγή