Χριστοῦ ἀλήθεια

 Χριστοῦ ἀλήθεια 

 Φῶς οὐράνιο μέσα στήν ψυχή, 

δύναμη στά στήθια.

Λάμπει στή ζωή μας σάν αὐγή

τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀλήθεια!

Φάρος πού σκορπίζει τή χαρά

κι ὁδηγεῖ κι ἐμπνέει.

Ἄστραψε καί πήραμε φτερά

καί παιδιά καί νέοι!

Τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀλήθεια πάντα ἐμπρός

σ᾿ ὅλα μας τά χρόνια.

Λύτρωση, εὐλογία, θησαυρός, 

ἄφθαρτη κι αἰώνια!

Λεύτεροι πετᾶξτε σάν πουλιά 

καί σκορπίστε γύρω, 

ὅλοι τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ 

τό οὐράνιο μύρο!

Ἀνώνυμος ποιητής ἢ ποιήτρια 

Πηγή: Συλλογή Ὕμνων καὶ τραγουδιῶν, «Φῶς», σελ. 31.

Ἄτιτλο

Χάρμα ματιῶν τό φῶς!

Χάρμα τό φῶς στόν οὐρανό!

Χάρμα τό φῶς στίς θάλασσες!

Χάρμα τό φῶς στά δάση, 

στούς ἀγρούς, στίς πηγές, 

στ' ἀνθοπέταλα...

Χάρμα τό φῶς. 

Στά μάτια τά λαμπερά. 

Στά καθάρια τά μέτωπα. 

Στῆς καλωσύνης τά χαμόγελα. 

Στῆς θυσίας τόν ἰδρώτα. 

Στῆς σταθερότητας τήν ἀντοχή. 

Χαρά 'στον πού τό ἔχει!

Χαρά στόν πού τό ἀκτινοβολεῖ!

Ἀνώνυμος ποιητής ἤ ποιήτρια

Πηγή: Πρός τή Νίκη, «Ὁ Σωτήρ», Τεῦχος 761, σελ. 218.

Στὸν μεγάλον Ποιητὴ

Στὸν μεγάλον Ποιητὴ

Κάθε ἄστρο ποὺ φωτίζει 

εἰς τὸν θόλο τ' οὐρανοῦ, 

τὴ σοφία διηγεῖται

καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. 

Ἐπῳδὸς

Δόξα σοι, Κύριε, πρέπει

καὶ τιμὴ καὶ αἶνος. 

Κάθε λούλουδο δροσᾶτο

τὴ γλυκειά του μυρωδιὰ 

σὰν θυμίαμα τὴν στέλνει 

εἰς τὸν θρόνον του ψηλά. 

Κάθε φύλλο ποὺ σαλεύει

στοῦ ἀνέμου τὴν πνοὴ 

μοιάζει στόμα ποὺ κινεῖται 

γιὰ νὰ πῇ τὴν προσευχή. 

Καὶ τῆς θάλασσας ὁ φλοῖσβος 

προσευχή 'ναι στὸ Θεό, 

ποὺ γιὰ σκέπασμα της ἔχει 

τὸν γαλάζιο οὐρανό. 

Ἄστρα, δέντρα, ζῶα, ἄνθρωποι,

θάλασσα καὶ ποταμοί, 

χίλια στόματ' ἀνυμνοῦνε

τὸν μεγάλο Ποιητή.

Ἀνώνυμος ποιητὴς ἢ ποιήτρια

Πηγή: Ποιήματα καὶ ἄσματα, «Ὁ Σωτήρ», σελ. 15.

Στήν Ἀναστάσιμη Χαρά

Στήν Ἀναστάσιμη Χαρά 

Στήν ἀναστάσιμη χαρά,

φυτρώνουν μέσα μας φτερά

κι ἀντάμα ξεκινᾶμε, 

γιά κάποιες χῶρες μακρινές, 

πού τόσες γνώριμες φωνές

μᾶς προσκαλοῦν νά πᾶμε.

Ἐμπρός παιδιά κι εἶν' ἡ φωτιά

στήν τρισευδαίμονη ματιά 

καί λάμπει γύρω ἡ πλάσι. 

Δόξα, ὡσαννά στόν Πλαστουργό, 

ποὖρθε μέ λόγο καί Σταυρό

τόν κόσμο ν' ἀναπλάση. (δίς)

Ἄνοιξι μπῆκε γιά καλά

κι ἡ ἀγράμπελη μοσχοβολᾶ

κι ἡ πασχαλιά εὐωδιάζει. 

Πήδα καί χόρευε, ψυχή, 

πού σ' ἔλιωνε ἡ ἀπαντοχή

καί τό πικρό μαράζι. (δίς)

Ἄνοιξι μπήκε γιά καλά

κι ἡ θάλασσα παιζογελᾶ 

κι ἀνθουνε κῆποι ἐντός μου. 

Πλάκες, πού στέκατε βαρειές, 

στά μνήματα καί στίς καρδιές, 

σᾶς ἔσπασ' ὁ Χριστός μου. (δίς)

Ἀνώνυμος ποιητής ἤ ποιήτρια

Πηγή: Χριστιανικά Ἄσματα, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 140. 

  

Ἁπλοῖ, ἁγνοί, θαρραλέοι

Ἁπλοῖ, ἁγνοί, θαρραλέοι

 Ἁπλοῖ, ἁγνοί, θαρραλέοι
σέ μονοπάτι θεϊκό
θά προχωροῦμε μέ πίστι, 

ἐμπρός γιά τό μεγάλο μας σκοπό.

 Ἐ π ῳ δ ό ς

Μέ πυξίδα τόν Χριστό μας 
καί μέ παλμό θεϊκό, 
βῆμα πρός βῆμα, ἀδέλφια, 
νά φτάσουμε στόν οὐρανό.

Ὁ δρόμος εἶνε μεγάλος, 
σκοτάδια γύρω πολλά, 
πυξίδα εἶνε ὁ Χριστός μας 
καί προχωροῦμε σταθερά.

Ἀνώνυμος ποιητής ἤ ποιήτρια 

Πηγή: Ὠδές Πνευματικές, «Ο.Χ.Α. Χριστιανικὴ Ἐλπίς», σελ. 117.