Τὸ βλέμμα τοῦ ληστῆ - Γ. Βερίτης

Τὸ βλέμμα τοῦ ληστῆ

 

Βλαστήμιες κι᾿ ἀναθέματα ξεσποῦν ὁλόγυρά Σου,

φαρμακερὲς σὰν τὰ καρφιά, καὶ σχίζουν τὴν καρδιά Σου.

Κι᾿ ὥ πονεμένε μου Χριστέ, στὴ σκοτεινιὰν αὐτή, 

ποὺ ὅμοια μὲ μαύρη κόλασι χυμᾶ στὸ Γολγοθᾶ Σου, 

τί γλυκοφῶς ἐσκόρπισε τὸ βλέμμα ἑνὸς ληστῆ!

Γ. Βερίτης

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, «Δαμασκός», σελ. 136.

 

Ἀπόψε... - Γ. Βερίτης

Ἀπόψε... 

 

Ἄκου, ψυχή μου - ἀπόψε ἀγγέλοι ψάλλουν

καὶ στὰ γαλάζια τ' ἄπειρου χερουβικοὶ χοροὶ 

τ' Ὄνομα ὑμνολογοῦν τοῦ Τρισμεγάλου. 

Ὢ παντοδύναμη, ἄφθαρτη, τρανή, 

τοῦ κόσμου Αἰτία, π' ἁρμονικὰ τὴ δόξα Σου ἱστορεῖ

κι' ἡ γῆ ἡ φθαρτὴ κι' οἱ ἄφθαρτοι οὐρανοί· 

καθὼς ἀπόψε φεύγοντας γοργοὶ 

τῶν ἄστρων οἱ φωτόγραφτοι, τρανοί, γιγάντιοι γύροι, 

ὕμνους σὲ Σὲ θὰ λὲν ὣς τὴν αὐγή, 

κάποιο γλυκοχαρμόσυνο σκοπὸ 

θὰ τραγουδήσ' ἡ λύρα μου κι' ἡ πούλια ὅσο νὰ γείρη

τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων θὰ Σοῦ πῶ. 

Γ. Βερίτης

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα, Γ. Βερίτη, «Ἡ Δαμασκός», σελ. 126.

Οἱ μυροφόρες - Γ. Βερίτης

Οἱ μυροφόρες 

Γαλάζιο φῶς καὶ χρυσαφὶ τὸν κάμπο ἔχει γεμίσει, 

καὶ στέλνει ρόδινο ἀσπασμὸ ἡ Ἀνατολὴ στὴ Δύση. 

Μὰ ἐσεῖς, Μαρίες εὐλαβικές, Μαρίες πολύ θλιμμένες, 

ἄλλο δὲν ἔχετε στοῦ νοῦ τὸ βλέμμα ἐμπρὸς κρατήσει, 

παρὰ δικὲς Του θύμησες γλυκὲς κι' ἀγαπημένες.

Πάρτε με, κόρες τῆς Σιών, στὸν ὀρθρινό σας δρόμο, 

ὅλη τὴ νύχτα ἐσβήστηκα στὴ λύπη καὶ στὸν πόνο. 

Τὸν Λατρευτό* μου ἂς ξαναδῶ κι ἂς εἶναι καὶ στὸν τάφο

- κάποιαν ἐπλίδα ἀνάστασης μέσα μου πάντα θἄχω. 

Πάρτε με, Μυροφόρες μου, στὸν ὀρθρινό σας δρόμο!

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα ποιήματα Γ. Βερίτη, «Ἡ Δαμασκός», σελ. 129-130.

____________________________________________

* Τὸν Λατρευτό: τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Μπρὸς στὸ Σταυρὸ - Γ. Βερίτης

Μπρὸς στὸ Σταυρὸ

Μπρὸς στὸ Σταυρὸ γονάτισα 

μὲ πονεμένη τὴν καρδιά. 

Μπρὸς στὸ Σταυρὸ γονάτισα 

σ' αὐτὴ τὴν ἥσυχη βραδιά. 

Θέλω τὸν πόνο μου νὰ πῶ

μὲ κάποιον πένθιμο σκοπό. 

Ὢ Λυτρωτὴ καὶ Πλάστη μου,

τὰ πόδια σου γλυκοφιλῶ,

καὶ στῆς νυχτιᾶς τὴ σιγαλιὰ 

εὐλαβικὰ παρακαλῶ:

Στεῖλε στὴ δόλια μου ψυχὴ

τῆς χάρης τὴ χρυσὴ βροχή. 

Τῶν πειρασμῶν τὰ κύματα

σὰ μανιασμένα μὲ χτυποῦν, 

καὶ τὰ καρφιὰ τῶν πόνων μου

μέρα καὶ νύχτα μὲ τρυποῦν. 

Καὶ γονατίζω στὸ Σταυρό, 

χαρὰ κι ἐλπίδα γιὰ νὰ βρῶ.

Ὢ Σὺ ποὺ πόνεσες γιὰ μᾶς, 

καὶ βασανίστηκες σκληρά, 

τὸ αἷμα σου τ' ἀτίμητο

μοῦ δίνει φῶς, ζωή, χαρά, 

καὶ μοῦ γεμίζει τὴν καρδιὰ

μ' ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα ποιήματα Γ. Βερίτη, «Ἡ Δαμασκός», σελ. 311-312.

Γλυκέ Νυμφίε... - Γ. Βερίτης

Γλυκὲ Νυμφίε... 

 

Ἐγὼ νὰ γίνω θέλησα Θεὸς

- ὢ συμβουλὴ προδότρα, στείρα! - 

κι' Ἐσέναν, ὢ Χριστέ μου, ἐβάλανε

τήν περιπαιχτικὴ πορφύρα. 

Ἐγὼ ν' ἀρπάξω ζήτησα στὰ χέρια μου 

στέμμα καὶ σκῆπτρο - ὢ μαύρη πλάνη! - 

κι' Ἐσύ, Χριστέ μου, τὸ καλάμι ἐκράτησες 

κι' ἐφόρεσες τ' ἀκάνθινο στεφάνι. 

Ὢ Λυτρωτή μου! ὣς ν' ἀνεβῆς στὸ Γολγοθᾶ, 

δέξου με νἄρθω στὸ πλευρό σου, 

καὶ σὰν τὸν Κυρηναῖο τὸ Σίμωνα 

νὰ πάρω λίγο τὸ σταυρό σου. 

Δέξου νὰ βρέξω ἐγὼ τὰ χείλη σου, 

γλυκὲ Νυμφίε, νὰ τὰ δροσίσω, 

καὶ τὸ ματόβρεχτο σου μέτωπο 

μὲ χέρι ἀγάπης νὰ σπογγίσω. 

Ἰησοῦ! καθὼς σὲ βλέπω σήμερα

χλωμό, ὑβρισμένο, πονεμένο, 

σὲ νιώθω δυὸ φορὲς Θεὸ

καὶ δυὸ φορὲς ἀγαπημένο. 

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα ποιήματα Γ. Βερίτη, «Ἡ Δαμασκός», σελ. 79.

 

Διπλὴ Γιορτὴ - Γ. Βερίτης

Διπλὴ Γιορτὴ

Χαρῆτ' ἀδέλφια τὴ μεγάλη μας γιορτή. 

Εἶν' ἡ γιορτὴ τῆς πίστης καὶ τῆς λευτεριᾶς, 

καὶ προμηνᾶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτῆ

καὶ τῶν προγόνων διαλαλεῖ τὴν ἀρετή. 

Αὐτὴ τὴ μέρα λάμπει ὁ ἥλιος πιὸ γλυκά. 

Τὸ «χαῖρε» ψάλλουν τὰ οὐράνια πρὸς τὴ γῆ, 

κι' ἀντιλαλοῦνε τὰ βουνὰ τὰ Ἑλληνικὰ

καὶ στὶς ψυχὲς ξυπνοῦν τὴν πίστη ποὺ νικᾶ.

Ἀνθοῦν οἱ κάμποι, κελαϊδοῦνε τὰ πουλιά· 

ψυχὲς ἡρώων ξεκινοῦν ἀπὸ ψηλά, 

κι' ὁλόγυρά μας φτερουγᾶνε μὲ χαρὰ

καὶ τραγουδοῦν μαζί μας «Χαῖρε Ἐλευθεριά».

Χαρῆτ' ἀδέλφια τὴν τρανὴ διπλὴ γιορτή. 

Ὑμνολογῆστε τὸν οὐράνιο Λυτρωτή, 

κι' ἀγωνιστῆτε μονιασμένοι, δυνατοί, 

γιὰ μιὰν Ἑλλάδα φωτεινή, χριστιανική. 

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 271.

Ὁ Γυρισμὸς (Β') - Γ. Βερίτης

(συνέχεια ἀπὸ τὸ Α' μέρος...)

Μαῦρο σκοτάδι πλάκωσε καὶ τοὔφραξε τὸ δρόμο.
Μέσα του, ὁλόγυρά του,
ὅλα γεμάτα ἀπελπισιὰ καὶ παγωνιὰ θανάτου,
κι' ὅλα γεμάτα τρόμο.

Κι' αὐτὸς ὁρμᾶ ξανὰ μπροστὰ καὶ τρέχει στὰ σκοτάδια.
Γυρίζει ἐδῶ, γυρίζει ἐκεῖ κάμπους, βουνά, λαγκάδια,
χτυπιέται καὶ ματώνεται
καὶ πέφτει καὶ σηκώνεται
καὶ δός του τρέχει πάλι.
Θολὴ ἡ ψυχή, θολὸς ὁ νοῦς….. Ἄχ! ποῦ θὲ νὰ τὸν βγάλη
τοῦτος ὁ δρόμος ὁ τραχύς; Μέσ’ στὸ φριχτὸ σκοτάδι
ἀνατριχιάζει νιώθοντας κρύο θανάτου χάδι.

Μὰ μέσα στὸ στροβίλισμα καὶ στὴν ἀνεμοζάλη,
σὰ μακρινὸς ἀντίλαλος, ἀπ’ τῆς ψυχῆς τὰ βάθη
ἀναδευτῆκαν τοῦ Χριστοῦ κεῖνα τὰ λόγια πάλι,
ἁρμονικά, γλυκά, ἁπαλά. Καὶ τἄκουσε κι' ἐστάθη.
Κι εἶπε: «στὸν ἴσκιο τοῦ Σταυροῦ δὲν κάθισα ποτέ.
Νὰ δοκιμάσω τώρα;

Μὴν τύχη κι' εἶν’ ἀληθινὰ τὰ λόγια σου, ὢ Χριστέ;
Μὴν εἶν’ τὰ λόγια π' ὁδηγοῦν στὴ μαγεμένη χώρα,
στὴ χώρα ἐκείνη ποὺ ἀντηχοῦν τ' ἀγγελικὰ ὡσσανά;»
 
Καὶ ξαναγύρισε δειλά….
Κι' ἔλεγε μέσα του: «Ἄραγε θὰ μὲ δεχτῆ ξανά;…»
Μὰ ὡς ἔφτασε καὶ στήλωσε πρὸς τὸ Σταυρὸ τὸ βλέμμα,
τὸν βλέπει - ἀπίστευτη χαρά! – νὰ τοῦ χαμογελᾶ,
καὶ μ' ἀνοιχτὰ τὰ χέρια,
χέρια σκαμμέν' ἀπὸ καρφιά, χέρια ποὺ στάζαν αἷμα,
καὶ μὲ στοργὴ ποὺ θαύμαζαν τ' ἀγγελοπεριστέρια,
τὸν προσκαλοῦσε στὴ θερμὴ καὶ στοργική του ἀγκάλη
καὶ τοῦ ξανάλεγε γλυκά: «ἔλα κοντά μου, πάλι.
- Μεῖνε κοντά μου. Μιὰ φορά, παιδὶ παρακοῆς
καὶ γιὸς τῆς πλάνης ἤσουν
σὰν γύριζες στὶς ἀγκαθιὲς τριβολιασμένης γῆς.

Τώρα, στολὴ βασιλικὴ οἱ ἀγγέλοι θὰ σὲ ντύσουν,
κι' ἀγαπημένο μου παιδὶ θὰ γίνης,
γιὸς τῆς εἰρήνης».

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 69-70.

Ὁ Γυρισμὸς (Α') - Γ. Βερίτης

Ὁ Γυρισμὸς

Κι' εἶπ' ὁ Χριστὸς στὸ πλάσμα Του: - Τί θές, παιδὶ τ' ἀνθρώπου;
Φῶς καὶ χαρά; Γλυκοὺς καρποὺς εὐλογημένου κόπου; 
Ἔλα κοντά μου. Τί ποθεῖς; Ψυχῆς γλυκιὰ γαλήνη; 
Δύναμη θές; Ἀνάπαυση; Παρηγοριὰ νὰ γίνη 
παραδεισένια σου ἡ ζωή, χερουβικὴ ὑμνωδία; 
Ἔλα κοντά μου. Τὸ φτερὸ ξολοθρευτῆ θανάτου, τὸ σκοτεινὸ τὸ μαῦρο, 
δὲν θὰ σ' ἀγγίξη τῆς ζωῆς τὴ θεϊκὴ ἁρμονία, 
στοῦ ματωμένου μου Σταυροῦ τὸν ἴσκιον ἀποκάτου».

 Κι εἶπεν αὐτός: -«Ὅσα ποθῶ μακρυὰ ἀπὸ σὲ θὰ τἄβρω».
Καὶ τράβηξε κάποιο στρατὶ καὶ κάποιο μονοπάτι,
ποὺ διάλεξε μέσ’ στῆς τρελῆς χαρᾶς του τὸ μεθύσι,
καὶ τοῦ φαινόταν πὼς ἐκεῖ λουλούδιζαν κι' οἱ βάτοι
καὶ πὼς γι' αὐτὸν ἀνοίχτη πιὰ τῆς εὐτυχίας ἡ βρύση.
Γιὰ ἰδὲς ἀνθοὶ ποὺ στρώσανε τὴ γῆ στὸ πέρασμά του.
Γιὰ ἰδές! καὶ τὸ στραβὸ στρατὶ ποὺ διάλεξε, γιορτάζει,
θαρρεῖς, κι' αὐτὸ μὲ λούλουδα χαρᾶς τὴ λευτεριά του.
Κι' αὐτὸς χορεύει καὶ σκιρτᾶ καὶ τραγουδᾶ καὶ κράζει:
-«Ὅλα καλὰ κι ὅλα γλυκὰ κι ὅλα ὄμορφα δῶ πέρα».
Κι' ἀμέριμνα κι ἀφρόντιστα καὶ δίχως συλλογὴ
γυρίζει ὁλοῦθε ξέγνοιαστα σ’ αὐτή τὴν ξένη γῆ.

…Μὰ μέρα μὲ τὴ μέρα
γιατί μαραίνοντ' οἱ ἀνθοὶ καὶ πέφτουν τὰ λουλούδια;
Γιατί λιγόστεψ' ἡ χαρὰ καὶ παύουν τὰ τραγούδια;
Γιατί στὸ μονοπάτι
δὲ βλέπει πιὰ νὰ ἀνθοβολοῦν, καθώς περνᾶ, κι' οἱ βάτοι;
Πῶς ἔπαψε ἔτσι ξαφνικὰ νὰ λουλουδίζ' ἡ γῆ του
καὶ τὰ ἀγριοβόρια μάραναν τὰ στερνολούλουδά της;
Μέσα στὰ στήθια του γιατί θρηνολογᾶ ἡ ψυχή του,
κι' εἶναι πικρό, σπαραχτικό, τὸ θρηνολόγημά της;...

 (...ἡ συνέχεια στὸ Β' μέρος).

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα Γ. Βερίτη, Ἡ Δαμασκός, σελ. 68-69.

Μόνο γιὰ Σὲ - Γ. Βερίτης

Μόνο γιὰ Σὲ

Σὰν τὰ παιδιὰ ποὺ παίζουνε, γελοῦνε, τραγουδᾶνε, 

ἀμέριμνα κι' ἀφρόντιστα σὰν τὸ πουλὶ στὸ δέντρο, 

ποὺ κελαϊδεῖ ἀμέριμνο στὴν ἄνοιξη τοῦ βίου, 

ἔτσι ἡ ψυχή μου ἀφρόντιστη, γιὰ τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου, 

δὲν ἔχει ἀγάπη καὶ στοργή, παρὰ γιὰ Σέ, Χριστέ μου.

Εἶν' ἡ ψυχή μου ἀμέριμνη γιὰ τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου, 

ποὔχουν χρυσόχαρτο μπροστὰ καὶ τενεκὲ στὸ βάθος. 

Κι' ὅλ' ἡ καρδιά μου μὲ χαρὰ τὸν ὕμνο ἀντιλαλάει, 

καθὼς τὸν παίρνει ἀπ' τὴν ἁγνὴ κι' ἀθάνατη Μορφή Σου

Ὤ, δός μου, Κύριε, φῶς πολύ, κι εἶναι γιὰ μὲ τὸ σύμπαν.

Γ. Βερίτης 

Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα, Γ. Βερίτη, σελ. 224.