Νικόδημος
Κύριε, ἄσε με ἀπόψε νά Σοῦ πῶ τή λύπη μου.
Ὁ κόσμος, οἱ ἄνθρωποι
μέ βασανίζουν, Κύριε.
Τά λόγια τους, οἱ πράξεις, ἡ ζωή τους
κι ἡ ζωή μου.
Μέ πόση κακία μιλοῦνε γιά Σένα
-ἄδικα, ψεύτικα-
γιά Σένα, Φιλάνθρωπε Κύριε,
πού κάποια νύχτα σκοτεινή
συνάντησα καί πίστεψα
καί θέλω ν' ἀγαπῶ.
Κι ἄλλοι ἀδιαφοροῦν,
δέ Σέ καταλαβαίνουν
ἤ μέ τή λογική τους μοῦ δείχνουν
πώς δέν ἔχει νόημα νά Σέ πιστεύω.
Πόσο μέ βασανίζουν
αὐτές οἱ φωνές,
γύρω μου, μέσα μου, παντοῦ.
Ἐλέησέ με, Κύριε.
Γιατί δέ θέλω ἄλλο νά κρύβομαι,
μά φανερά νά Σέ πιστεύω.
Μυρόπη
Πηγή: Πρός τή Νίκη, «Ὁ Σωτήρ», Τεῦχος 755, σελ. 9