Νά Σοῦ τό πῶ ἀκόμα μιά φορά, τί ἤθελα:
Ἤθελα νά εἶμαι μέσα στόν κόσμο Σου
σάν κάτι πού δέ φαίνεται
καί πού κανείς δέν τό βλέπει
κι ὅμως εἶν' ἐκεῖ.
Μ' ἀγάπη χωρίς λόγια κι ἐκδηλώσεις,
πού κανείς ἄλλος δέν τή βλέπει καί
δέν τήν ἀκούει καί
δέν ξέρει πώς ὑπάρχει,
παρεκτός ἀπό Σένα.
Ἄν ἔπαιρνα ἕνα δρόμο κανονικό,
θ' ἀνῆκα κάπου, θά ἤμουν κάποια,
ἐνῶ τώρα κανείς δέν ξέρει τί εἶμαι.
Κανείς δέν μπορεῖ νά σκεφτεῖ
ὅτι κάτω ἀπ' τό πρόσχαρο φόρεμα
μέ τά χίλια λουλούδια
μέσα σ' αὐτή τήν καρδιά
πού μοιάζει τόσο δοσμένη στή γῆ,
μόνο Ἐσύ ὑπάρχεις.
Ἄν σφαλερά πῆρα τόν πλατύ κι ὄμορφο δρόμο,
ἀντί νά πάρω τή στενή ὁδό καί τή θλιμμένη,
συγχώρα με.
Πώς Σ' ἀγαπῶ, τό ξέρεις.
Ἐλένη Καριτᾶ
Πηγές: Νεοελληνική Χριστιανική Λογοτεχνία, Ἰωάννη Α. Νικολαΐδη, σελ. 104.
&
mariapmp.blogspot.gr
Πηγές: Νεοελληνική Χριστιανική Λογοτεχνία, Ἰωάννη Α. Νικολαΐδη, σελ. 104.
&
mariapmp.blogspot.gr