Μυρωμένα περιστέρια
Κάποια μέρα ἔστρεψα τό βλέμμα μου ψηλά
ὁ οὐρανός μοῦ ἔστελνε εὐωδιά.
Ἦταν ἄσπρα περιστέρια μυρωμένα,
φτερουγίζαν κι εἴχανε σκοπό:
Νά προσελκύσουνε κοντά τους
τά περιστέρια τ' οὐρανοῦ,
πού ἄγρια πετοῦν ἐδῶ κι ἐκεῖ
δίχως σκοπό κι εἰρηνική ζωή.
Μυρωμένα περιστέρια ξεκινᾶμε,
μυρωμένα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Μέ καθάρια τήν καρδιά μας μπρός τραβᾶμε,
μήνυμα σκορποῦμε οὐρανοῦ.
Μέ λευκή, ἁγνή ψυχή,
μέ φτερά πάντα ἀνοιχτά,
προσκαλοῦμε τά παιδιά
πού δέν γνώρισαν Χριστοῦ χαρά.
Ὦ Χριστέ, εὐλόγησε
τήν ὁμάδα μας αὐτή, εὐλόγησε,
νά μυρώνει τά φτερά μας
στήν πορεία μας τήν ἱερή.
Λά, λά... πέτα, πέτα,
λά, λά... πέτα ψηλά!
Καί στό τέλος στήν οὐράνια γῆ
νά μᾶς ἔχει ὁ Θεός ὅλους μαζί.
Μαρία Λαμψίδου
Πηγή: Πνευματικές Ὠδές β' ,«Χριστιανική Ἐλπίς», σελ. 221-222.