Χριστός Ἀνέστη - Ἀνθή Λιβάνη

Χριστός Ἀνέστη 

Μετά τή δίνη τοῦ Σταυροῦ, τό φοβερό τό πάθος

νεκροί πέσαν οἱ φύλακες, ἄδειος εὑρέθη τάφος. 

Ἡ γῆ ἐκουνήθη ἀπ᾿ τό σεισμό, τά μνήματα ἀνοίξαν

καί τρομαγμένοι οἱ πυλωροί κάτω στόν Ἅδη ἐφρίξαν. 

«Ἄρατε πύλας»! Νικητής περνάει ὁ Χριστός μου, 

καμμιά μπροστά του δύναμη δέν θά σταθῆ τοῦ κόσμου!

Ἀνάσταση! Νόμος, σκιές μεριάσανε καί πᾶνε...

Χριστός Ἀνέστη! Βασιλιάς Αὐτός Αἰώνιος θἆναι!

Ἀνθή Λιβάνη

Πηγή: Ἀπάνθισμα καρδιᾶς, Ἀνθή Λιβάνη, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 70.

Τοῦ Μάη στολίδια ὥρια - Ἀνθή Λιβάνη

 

 

Τοῦ Μάη στολίδια ὥρια 

Πολύχρωμα τριαντάφυλλα, τοῦ Μάη στολίδια ὥρια, 

μές στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησιᾶς μέ τή λεβάντα χώρια

καί τά λιλά τῆς πασχαλιᾶς, τά ντελικάτα ἀνθάκια, 

τ' ἁγιόκλημα, τό γιασεμί, τούς κρίνους, τ' ἀστεράκια, 

τίς παπαροῦνες πού μαδοῦν καί ξεψυχοῦν τό δείλι

καί τοῦ ἀγροῦ τό ταπεινό μοσχᾶτο χαμομήλι. 

Θυμιάμα ἁγνό τό μῦρο τους γιά τό λιβανιστήρι, 

κάθε αὐγή σάν ὁ παπᾶς ἀρχίζει τό ψαλτήρι.

Ἀνθή Λιβάνη 

Πηγή: Ἀπάνθισμα καρδιᾶς, Ἀνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 194.

Ἔπεσες Ἅδη - Ἀνθή Λιβάνη

Ἔπεσες Ἅδη 

Ἅδη, πού αἰώνια ἅρπαζες στό μαῦρο σου βασίλειο

λαούς καί κόσμους καί ψυχές χωρίς ἀκτίνα ἥλιου

νά τίς φωτίζη, ἔπεσες! τό δόλιο βασιλιά σου 

τόν ἀλυσόδεσ' ὁ Χριστός καί τ' ἄθλιο σύντριμμά σου 

ρημάδι πιά ἀπόμεινε μές στό πηχτό σκοτάδι· 

ἡ δύναμή σου ἀτόνησε, ξέφτισε σάν μαγνάδι. 

Σέ κατατρόπωσε ὁ Σταυρός κι' ὁ νικητής σου «ἔστη»

στό «Ὑπερῶον». Ἔπεσες, καί ὁ Χριστός Ἀνέστη!

Ἀνθή Λιβάνη 

Πηγή: Ἀπάνθισμα καρδιᾶς, Ἀνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 69.

Δέομαι - Ἀνθή Λιβάνη

Δέομαι 

Στεῖρα ἡ καρδιά μου ἀπόμεινε, χωρίς καρποῦ ἀχνάρι 

δίχως τήν πεῖρα τοῦ καλοῦ, τῆς ἀρετῆς τή χάρη.

Σάν τή συκιά τήν ἄκαρπη, ἀλλοί μου, πού πνιγμένη

σέ χλωρασιά θανατερή, ξέρα τήν περιμένει. 

Μά πρίν νά φθάση Κύριε στ' ὀλοθρεμοῦ τήν ἄκρη

γόνιμ' ἄς γίνη, ἄς ποτιστῆ μέ μετανοίας δάκρυ.

Ἀνθή Λιβάνη 

Πηγή: Ἀπάνθισμα καρδιᾶς, Ἀνθή Λιβάνη, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 59.

Εὐχές ἀπ' τήν καρδιά μας - Ἀνθή Λιβάνη

Εὐχές ἀπ' τήν καρδιά μας

 

Χαρά σ' αὐτό τό σπιτικό πού διάπλατα τίς πύλες 

μ' ἀγάπη ἀπόψε ἄνοιξε σέ ἀδελφές καί φίλες.

Χαρά σ' αὐτό τό σπιτικό, κι αὐτοί πού τό κατέχουν 

πλούσια πάντα τοῦ Θεοῦ τήν εὐλογιά νά ἔχουν.

Ἀστείρευτη κι' ἀγνή πηγή νά εἶναι τ' ἀγαθά τους, 

χρυσάκτινο κι' ὥριο θρονί τῆς πίστης ἡ καρδιά τους·

γιά νά σκορποῦν μ' ἁπλοχεριά στό χρόνο ὅλης τῆς μέρας, 

ὅπως τό λέει ἡ Γραφή κι' ὁ χορηγός Πατέρας.

Σάν τά βιβλία θ' ἀνοιχτοῦν μέ τούς Οὐράνιους νόμους

νά τούς καλέση ἅγιους καί τίμιους οἰκονόμους.

Καί τά βλαστάρια πού κρατοῦν τόν ἴσκιο στήν αὐλή τους

χιλιόχρονα νά γίνουνε δεντριά μέ τήν εὐχή τους.

Στά κλώνια τους μυριόπλουμα πουλιά νά κελαηδήσουν

κι' ἀπ' τούς ἀνθούς τους εὐωδιά τριγύρω νά σκορπίσουν. 

Τ' ὄμορφο τοῦτο σπιτικό, τό χαριτοδεμένο, 

πάντα νἆναι χαρούμενο καί τρισευλογημένο.

Ἀνθή Λιβάνη

Πηγή: Τ' Ούρανοῦ καί τῆς γῆς, Άνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 55.

Γιά μνημόσυνο - Ἀνθή Λιβάνη

Γιά μνημόσυνο 

Ἀνάμικτες μές στή ζωή ἀπό χαρά καί πόνο

οἱ μέρες σου ἀργοκύλησαν στό πέρασμα τοῦ χρόνου. 

Στόν Κύριο φρόντισες νωρίς νοῦ καί καρδιά νά δώσης 

καί μέ τίς ἅγιες διδαχές παιδιά νά μεγαλώσης. 

Τό πνεῦμα δέν σέ τύλιξε τοῦ κόσμου κι' ὁ ἀγέρας·

ἀκέραιος ἔμεινες κι' ἁγνός καί στοργικός πατέρας. 

Τό ἔργο σου μ' εὐθύτητα ἐφροντισες νά κάνης, 

γι' αὐτό προτίμησες φτωχός μά τίμιος νά πεθάνης. 

Ἦσουν ὁ ἴσκιος ὁ τρανός τ' ὄμορφου σπιτικοῦ σου, 

πού ἦταν φιλόξενη γωνιά σέ ξένους καί δικούς σου. 

Κυρά ἡ ἀγάπη φώλιαζε βαθιά μές στήν καρδιά σου

κι' ἦταν ἁπλῆ καί ὄμορφη ἡ κάθε προσφορά σου.

Μά τέλος ὅλα ὡς ἔχουνε, ἔφτασε καί ἡ μέρα

στόν κόσμο τόν Οὐράνιο νά πᾶς καί στόν Πατέρα...

Στοῦ Παραδείσου τή δροσιά στήν μακαρία χώρα

πού βρίσκεσαι μήν μᾶς ξεχνᾶς σάν πρῶτα πάλι τώρα.

Κι' ἐγώ θά στέλνω προσευχή πρός τά Οὐράνια πέρα

μέ δάκρυ· ἅγια σου ἡ ψυχή φίλε καλέ, πατέρα.

 Ἀνθή Λιβάνη

Πηγή: Τ' Ούρανοῦ καί τῆς γῆς, Άνθή Λιβάνη, Ο.Χ.Α. Λυδία, σελ. 320.

_____________________________________________________
Ψυχοσάββατο  σήμερα.  Αἰωνία  ἡ  μνήμη  αὐτῶν.