Ἀδιάκοπα - Π.Β. Πάσχος

Ἀδιάκοπα 

Σὰν σὲ κλουβὶ μέσα στοὺς δρόμους, στὰ κλωνάρια

τῆς Λευκοπηγῆς ὅλο πετᾶ ἡ ψυχή μου. Βλέπω 

τὰ παιδικά μου βήματα ν' ἀφήνουνε τὰ ἴχνη τους

στὶς λάσπες, ποὺ γεμίζανε χιόνια ἢ νερά. 

Τὰ χέρια μου ποὺ ρίχνουν τὴ σκιά τους πάνω

στὸ δένδρο τῆς αὐλῆς κι ἀνάμεσα τους νὰ κυλάει

αἷμα καὶ στάχτη ὁ χρόνος τῆς πονεμένης ἐφηβείας, 

σκόνη ἀπὸ τ' ἄστρα καὶ τὸ μακρυνὸ φεγγάρι.

Στὸ κορμί μου οἱ δρόμοι τοῦ χωριοῦ σὰν φλέβες

μοῦ ξαναφέρνουν μνῆμες ἀπὸ τὰ ξερριζωμένα δέντρα. 

Κ' ἐκεῖ πρὸς τὸ καμπαναριὸ ποὺ στέκει ἀκέφαλο, 

χτυπάει μὲ ἦχο κόκκινο ἡ παλιὰ καμπάνα, 

βαμμένον ἀπὸ τῆς καρδιᾶς μου τὸ καθάριο αἷμα, 

πρὸς τὰ ψηλὰ ποὺ ὡς προσευχὴ δὲν ἔπαψε

ἀδιάκοπα ὑπὲρ φίλων καὶ ἀδελφῶν νὰ ἐπανέρχεται.

Π.Β. Πάσχος

Πηγή: Ἡ πηγὴ καὶ τὸ ἐλάφι, Π.Β. Πάσχου,«Ἰνστιτοῦτο βιβλίου καὶ ἀνάγνωσης- Ὑπουργείο Πολιτισμοῦ, Δήμος Κοζάνης» σελ. 46.