Ἄφεση - Μελισσάνθη

Ἄφεση 

Ἀπόψε ἔτεινα σ' ὅλους τούς ἐχθρούς τό χέρι 

δίνοντας τέλος πιά στά ταπεινά μου μίση 

καί στῶν ματιῶν τή στερημένη, ἄξαφνα, βρύση

τῆς συγγνώμης τό δάκρυ ἔλαμψε σάν ἀστέρι.

Θεέ μου, Θεέ μου, τί ἁπλή, μ' ἄργησε ὡστόσο, ἡ λύση. 

Κανείς ἀκόμη ἀπ' τούς ἀνθρώπους δέν τό ξέρει,

πώς τό 'χω σκίσει ἐγώ τῶν χρεῶν τους τό τεφτέρι 

καί κλαίω γλυκά, γιατί τούς ἔχω συγχωρήσει. 

Τῆς μεγαλοψυχίας μου βρέξανε τά οὐράνια

τό νερό τό γλυκό τῆς θείας λησμοσύνης. 

Τῆς μνησικακίας τή φωτιά ἔσβησε ἡ μετάνοια

πού κάπνιζε μές σέ λειμώνα ἀσφοδελό. 

Κι ὅπως φυσοῦν ζέφυροι ἀπόψε καλοσύνης 

ξαστέρωσε μέ μιᾶς στό νοῦ μου τόν θολό. 

Μελισσάνθη 

Πηγή: Νεοελληνική Χριστιανική Λογοτεχνία, Ἰωάννη Α. Νικολαΐδη, σελ. 101.