Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας - Εὐαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου

Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας 

Σήμερον ἡ βροντή τ' οὐρανοῦ τή Μαρία ἀπ' τά νύχια τοῦ Δαίμονος ἅρπαξε.

Ὡς πτηνόν πληγωμένον τή θωπεία τῆς χάριτος δέχεται καί, 

ὡς νέος Ἀρίων, τοῦ Ἰορδάνη τό «ἀκάθεκτο ρεῦμα» ἱππεύουσα, 

εἰς ἀκροτάτην φυγήν τήν ψυχή της ἐκδίδει. 

Πορεύεται στήν ἄγονη γῆ τεμαχίζουσα τά δίχτυα τοῦ κόσμου. 

Καί τήν δρόσο τοῦ Λόγου ἀρδεύει, Ρόδο πού φύτρωσε, 

ὡς μίσχος ἁγιοτάτης ρίζας, ἐκεῖ εἰς τήν ἔρημον.

Οἱ πατοῦσες της, πτηνοῦ ὠδικοῦ, μελωδοῦν φτερωμένες, 

καθώς άνεβαίνουν πρός ὑπέργεια δώματα. 

Στίς ἄδολες νύχτες τοῦ θεσπέσιου δέους ἡ κόρη ἀφήνει

τόν βαρύ κονιορτό τοῦ ἐγκόσμιου πάθους, καί στίς γοῦρνες 

τῶν βράχων συνάζει τό δάκρυ, ἡ Μαρία, στενάζουσα. Ἐλευκάνθη

ἁρπαγμένη στά φτερά τῶν ἀγγέλων. Λουσμένη στή μέθη

τῆς ἱερῆς ἐπισκίασης στό σκληρότατον ἄθλημα ἡ λεπτή

ἀηδόνα, πού νείρεται γιά νά βρεῖ τήν ἀρχή της. Βιώνοντας

τῶν πάντων τήν πλήρη ἀπάρνηση, τῶν ἐραστῶν τίς ὀπτασίες

κατάφορτες τροφές καί ἐνδύματα διώχνει καί τρέχει γυμνή, 

ἡ Μαρία, τῆς δορκάδος ταχύτερη, στήν ἀσύνορη ἔκταση.

Ἡ στιλπνότης τοῦ δέρματος προβάλλει ἐξαίσια κάτω 

ἀπ' τόν ἥλιο καί κάτω άπ' τῆς σελήνης τό ἀχώριστο φέγγος.

Πῶς λάμπει, Θεέ μου, ὡς ὀπώρα γλυκύτατη, ἡ γυμνότης 

τοῦ παρθένειου κάλλους της. Στήν ἄγρια νύχτα τό κορμί της 

ἀντιφεγγίζει τό «ἄκτιστον φῶς» καί στή μόνωση

κοινωνεῖ τό φιλί τοῦ Νυμφίου ἡ λάμπουσα νύμφη τῆς ἄσκησης,

Τριάντα χρόνια ἡ Μαρία τήν κλίμακα ψαύει κι ἀνέρχεται

κατακτῶσα τή θέωση. Ὥσπου μέ τά νύχια τοῦ λέοντος 

ὁ πατήρ Ζωσιμᾶς τή σκιά της ἀπόθεσε σέ ἀπέριττον τάφο. 

Εὐαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου

Πηγή: Ἐπί τά ὄρη τῶν ἀρωμάτων, Ποιητικό συναξάρι, Εὐαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου, «Ἀκρίτας», σελ. 49.