Ἄνοιξι - Χλόη Ἀχαϊκοῦ

Ἄνοιξι 

Τί νὰ πρωτοκυττάξω καὶ νὰ δῶ;

Τὰ πέλαγα, τὴ γῆς, τὸν οὐρανό; 

Ζαφείρια, μύρια χρώματα καὶ μάγια, 

ἀπ' τὶς αὐγὲς ὥς τὰ γαλήνια βράδυα.

Ἂς εἶχα μιὰν ἀπέραντη ἀγκαλιὰ

νὰ κλείσω καὶ λουλούδια, καὶ πουλιά, 

καὶ τὸ γαλάζιο φῶς κι' ὅλη τὴ δρόσο...

Πρωτόβλαστη τὴν ἄνοιξη νὰ νοιώσω!

Τὸ δάσος ἀνασαίνει σιγαλὰ

τὴν ὥρα ποὺ ἡ αὔρα τὸ φιλᾶ.

Τὸ κῦμα τὶς βαρκοῦλες του ἀγκαλιάζει

κι' ἡ πασχαλιὰ τὸ μύρο της σταλάζει...

Αὐτὸ ποὺ νοιώθω πῶς νὰ Σοῦ τὸ πῶ, 

Πατέρα μου; Δὲ βρίσκω τὸ σκοπό...

Δοξολογία στὸ θρόνο σου ἂς φθάση, 

γιατὶ τὴν ἄνοιξη ἔφερες στὴν πλάση.

Χλόη Ἀχαϊκοῦ

Πηγή: Στήν αὐγή τῆς νεότητος, Χλόη Ἀχαϊκοῦ, «Ἡ Ἀμπελος», σελ. 116