Δόξα. Ἦχος πλ. α'. Ποίημα τοῦ Κουμουλᾶ.
Ἐπὶ τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ,
ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ·
καὶ ἰδών σε Κύριε ἐβόα·
Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα,
ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλη με ἐν αὐτῷ·
ἐν ᾧ δὲ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με,
καὶ λαμβάνει τὴν ἴασιν, ἐγὼ δὲ ἀσθενῶν κατάκειμαι.
Και εὐθὺς σπλαχνισθεὶς ὁ Σωτήρ, λέγει πρὸς αὐτόν·
Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι,
καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;
ἆρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει.
Πάντα σοι δυνατά, πάντα ὑπακούει,
πάντα ὑποτέτακται·
πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καὶ ἐλέησον Ἅγιε,
ὡς φιλάνθρωπος.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.
Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις, παλάτιον καὶ θρόνος τοῦ Βασιλέως,
Παρθένε πάνσεμνε· δι' ἧς ὁ λυτρωτής μου,
Χριστὸς ὁ Κύριος, τοῖς ἐν σκότει καθεύδουσιν ἐπέφανεν,
Ἥλιος ὑπάρχων, δικαιοσύνης, φωτίσαι θέλων,
οὓς ἔπλασε κατ' εἰκόνα ἰδίαν, χειρὶ τῇ ἑαυτοῦ.
Διὸ Πανύμνητε, ὡς μητρικὴν παρρησίαν πρὸς αὐτὸν κεκτημένη,
ἀδιαλείπτως πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Πηγή: Πεντηκοστάριον, «Φῶς», σελ. 77.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου